2. OverZee

Ik zou nog wat vertellen over een bijzondere ervaring van geheel andere aard. Mijn gewoon-even-gezellige bezoekje op Terschelling eind juni eindigde in een terugreis achter mijn laptop. Dat er veel werk was op Terschelling was me snel duidelijk, maar op de advertentie van Ieders Plak móest ik wel gelijk reageren. Het kan niet anders: Ieders Plak wordt Mijn Plak. In een uitgebreide mail schreef ik waarom de dames niet verder hoefden te zoeken naar de 15-jarige voor de horeca uit hun advertentie, maar deze 50-jarige vrouw aan moesten nemen. Ieders Plak heeft een huiskamercafé, kinderactiviteiten, vergaderruimtes, flexwerkruimtes, een sportzaal, sportlessen, yogalessen, sauna en massages. Dáár moet ik zijn! En daar kwam ik 2 augustus. Naast de afwas in het restaurant in Midsland werkte ik in de huiselijke horeca van Ieders Plak. Na wat overlegmomenten besloten we nog ín de zomervakantie thema-kleuterdanslessen aan te bieden om ook de aandacht te trekken van de eilandse kleutertjes...

Ik kan me niet heugen wanneer de laatste dag vrij van werk was. De afgelopen 9 dagen heb ik totaal 77 uur gewerkt! Ik lijk wel gek! Na een bijzondere ervaring gisteren, waarover ik een volgende keer vertel, heb ik vandaag vrij. Een hele dag vrij. Ik slaap uit en voordat ik start met administratieve verplichtingen trek ik mijn wandelschoenen aan en ga eindelijk weer eens het eiland op. Vanuit mijn huis loop ik langs de haven het groene strand op. Het is vloed, dus er is weinig zand. Ik loop door het slib naar de duinenpartij rechts van me en zie de vele wandelaars, die dezelfde richting oplopen als ik. Ik heb er behoefte aan om niemand te zien, want deze week heb ik veel verdriet gehad en ik voel dat er nog meer uit moet. Joskaatje. Ik mis haar. Ik mis haar knokige handen, haar zijn om me heen en mijn handen door haar haar. Ik wil dit niet meemaken. Ik wil mijn meisje terug. Al mijn intenties om het haar te gunnen, om te weten dat ze zelf haar rust heeft opgezocht en heeft gev...

Na 7 weken Terschelling met de intentie ‘Ik zie wel hoe lang dit avontuur duurt’, ging ik eind september vijf dagen terug ‘aan wal’. Met nieuwsgierigheid hoe het zou zijn om weer terug te zijn en wat dat zou doen met mijn avontuur. En hier zit ik weer in de duinen van Terschelling. Het waren vijf fijne dagen, maar het is duidelijk dat ik weer terug ga. En ja, met meer vrijheid in mijn hoofd dan voorheen. Ik ga terug voor onbepaalde tijd. Het is zondagochtend, de wekker heeft mij eindelijk eens niet gewekt en ik snoezel nog lekker even door. De zin om te luieren is bij mij altijd gevaarlijk aanwezig, maar ik herinner mezelf aan mijn voornemen om meer te gaan wandelen en met lichte tegenzin trek ik mijn stappertjes aan. De 2 uur die ik heb tussen nu en de werkafspraken dien ik actief in te vullen. Gelukkig is het droog. Ik loop door de duinen van Oosterend en laat de week op het vasteland door me heen glijden. Ik denk niet teveel na over wat ik allemaal heb mee gemaakt en wat voor...

Ik houd niet van clichés, maar ze zijn vaak naar gewoon waar. Na de euforie van de stap die ik had gezet, het genot van Jarno en zijn vriendin Fiorella om me heen kwam de werkelijkheid zich aandienen: je neemt je ziel sowieso mee. Echt wég zijn van alles is een opdracht voor je interne reiziger. Mijn besluit om te gaan werken op Terschelling is natuurlijk niet geboren vanuit een lang gekoesterde wens, maar uit de uitzichtloze, negatieve spiraal waarin ik zat op divers vlak. Hoe ik nu dan weer verder moest was iets wat me in de lente erg bezig hield. Erop vertrouwen dat het antwoord zich als vanzelf zou aanbieden, zoals dat eigenlijk altijd gaat in mijn leven was lastig. Het vertrouwen pakt meer en meer in mijn leven het geduld bij de hand, maar dit keer wilde geduld hard vooruit en verloor telkens het vertrouwen uit het oog. En toch… weer… in die 2 dagen eind juli gewoonweg wéten dat ik dit moet doen, werk én een slaapplek vinden op een eiland waar inderdaad erg veel werk is, ook...

1 Augustus nam ik één van de laatste boten. 2 Augustus werd ik ingewerkt bij huiskamercafé Ieders Plak. 3 Augustus werkte ik er mijn eerste ochtend. En toen werd het 4 augustus. Een drukke dag, waarop ik van Ieders Plak door moest naar Restaurant De Drie Grapen in Midsland, waar ik als afwasser een contract heb gekregen voor 3 maanden. Ik blijf dus in ieder geval tot 8 november! Het blijft een onwerkelijk idee. Het afwassen in een goedlopend restaurant is pittig heb ik die dag gemerkt. Zware borden, -tig verschillende schaaltjes voor sausjes, dressings, salades, groenten, desserts, maar ook enorm grote pannen en opscheplepels. Zo leuk om eens een kijkje achter déze schermen te krijgen, maar ik heb nu al zo’n vermoeden dat dit geen vervolg gaat krijgen ná 8 november. Het werk stopt rond 23.30 uur. De tijd van 2 jaar geleden komt dichterbij.  Door de donkerte van de duinen fiets ik terug naar mijn nieuwe huisje, een soort studentikoze woning, waarin ik een kamertje he...

Daar zit ik. 'Ineens' op Terschelling. OverZee. Opnieuw voel ik de behoefte om te delen wat ik mee maak. Ik zit in de duinen van Terschelling en voel mijn hart zich openen. De laatste dagen worden me dezelfde vragen gesteld als bij de start van mijn vorige blog: 'Hoe gaat het met je? Hoe heb je het? Wat maak je mee?' Dit keer is het iets heel anders dan waar mijn vorige blog over ging. Maar ook nu pak ik mijn laptop en schrijf. Hopelijk voel je de vrijheid die ik voel. De vrijheid die het leven je soms kan bieden als je de vrijheid maar pakt. Ik weet als geen ander hoe het leven je diep de uitdagingen laat kennen. En zelfs wanneer je denkt de ultieme uitdaging voor het opklimmen gehad te hebben, kan het nog dieper worden. Het is januari 2020. Eindelijk voelde ik wat ik lang niet gevoeld had: een enorme drive om wat van dit jaar echt weer wat te gaan maken. Huiskamercafé Fluitekruid zou weer openen na de winterstop en ik zou daar samen met Froukje heerlijk ve...