Wie had dat ooit gedacht... DansZee OverZee

Ik zou nog wat vertellen over een bijzondere ervaring van geheel andere aard.

Mijn gewoon-even-gezellige bezoekje op Terschelling eind juni eindigde in een terugreis achter mijn laptop.
Dat er veel werk was op Terschelling was me snel duidelijk, maar op de advertentie van Ieders Plak móest ik wel gelijk reageren.
Het kan niet anders: Ieders Plak wordt Mijn Plak.
In een uitgebreide mail schreef ik waarom de dames niet verder hoefden te zoeken naar de 15-jarige voor de horeca uit hun advertentie, maar deze 50-jarige vrouw aan moesten nemen.
Ieders Plak heeft een huiskamercafé, kinderactiviteiten, vergaderruimtes, flexwerkruimtes, een sportzaal, sportlessen, yogalessen, sauna en massages.
Dáár moet ik zijn!
En daar kwam ik 2 augustus.
Naast de afwas in het restaurant in Midsland werkte ik in de huiselijke horeca van Ieders Plak.
Na wat overlegmomenten besloten we nog ín de zomervakantie thema-kleuterdanslessen aan te bieden om ook de aandacht te trekken van de eilandse kleutertjes.
De eerste 2 lessen zaten stampvol met ‘badgasten’ (ja sorry, zo heet dat hier nou eenmaal), maar het vaste groepje is tot op heden feitelijk nog te klein.
Men doet er op dit eiland even over om nieuwigheden en nieuwelingen te omarmen.
Dat is wel écht zo, merk ik de afgelopen maanden.
Veel mensen ‘thuis’ zijn superblij voor me dat ik op het mooie Terschelling zit, maar het is natuurlijk echt wel iets anders dan op vakantie zijn.
Het is net of ik mezelf continu moet bewijzen en dat is me eerlijk gezegd best tegen gevallen.
Toch gaat het verder als altijd in mijn leven: kansen bieden zich als vanzelf aan en ik hoef de kadootjes alleen maar uit mijn schoot te pakken om ze open te maken.
 
Op het eiland is een heuse balletschool, met heel veel dansende kinderen. De docent heeft haar naam gevestigd in de afgelopen 10 jaar en met plaatsvervangende trots mailde ik haar om eens samen koffie te drinken.
Nog voordat die koffie er kwam werd bekend dat ze door omstandigheden dit jaar tijdelijk stopt met haar danslessen en dat ze zich alleen op haar sportlessen gaat richten.
Nou ja zeg.
 
Ik had mezelf beloofd om na de herfstvakantie wat minder te gaan werken in de horeca en bij de (inmiddels ook) Hema, om eens rustig over andere danslessen na te gaan denken, naast de kleutertjes.
Misschien de volwassen Dans je Vrolijk!, misschien de ouderen Sit en Stretch, misschien….

Dans.
Drie jaar geleden maakte ik in opdracht een promotie-filmpje voor DansZee waarop ik geïnterviewd werd en waar ik eindigde met de zin ‘Dansen is niet wat ik doe. Dansen is wat ik bén.’
Los van een kleine opdracht per jaar deed ik afgelopen 2 jaar niets met dans. Ik kon het niet.
Ik kon niets verzinnen, ik kon niet creatief zijn, ik kon niet motiveren. Ik kon het gewoon niet.
Vlak voordat ik naar Terschelling ging spookte dans stiekem weer door mijn gedachten.
Ik weet immers toch dat ik daar goed in ben? Ook al vóelt het niet zo, ik wéét het wel.
Misschien moet ik mezelf maar wat dwingen. Misschien zou één danslesje wel goed voor me zijn. Ik was ONDER VOORBEHOUD HOOR in gesprek met de beheerder van de ruimte die ik voorheen huurde, wat deze nu zou kosten. Ik dacht na over wie ik aan zou schrijven. Ik dacht na over een startdatum en een periode.
Het was klein, in de verte, erg twijfelend en onzeker, maar… het wás er weer.
Terschelling nam mijn Schiedamse dansplannen over.
Kleine kleutertjes vond ik makkelijk en leuk om mee te werken. Al deed míjn hart niet mee, ik zag wel hun hartjes kloppen.
Na de herfstvakantie zou ik mezelf een volgende stap voorleggen.
Vooral rustig en op mijn gemakje.
Dat mag ik mezelf tenslotte geven.

Nooit gaat het rustig bij mij lijkt het wel eens, maar vanzelf gaan dit soort dingen wel.
De maandag in de herfstvakantie hoorde ik dat de dansschool definitief voor onbepaalde tijd zou stoppen met de danslessen. Woensdag belde de sportdocent van het plaatselijke VMBO mij of ik vanaf de week ná de herfstvakantie kon starten met een blok lessen aan 4VMBO.
Rustig nadenken of dans weer een plaats krijgt in mijn praktische leven?
Eh….dit zijn de kansen. Daar denk je niet te lang over na.
Inmiddels heb ik 2 volle groepen teeners als in mijn schoot geworpen.
Dans hééft weer een plaats in mijn leven en hoewel ik vaar op oude lessen, het creatief gezien nog heel traag gaat, merk ik tijdens het lesgeven zelf dat ik dit inderdaad bén.
Het kost me enorm veel energie en ik ben echt heel moe, maar daar waar ik op dit eiland de laatste maanden kleiner en kleiner werd, ben ik dankbaar dat ik in die lessen mijn grootsheid weer voel. Ook al is dat steeds maar even.

Ik houd me vast aan dat steeds maar even.
Ik houd me vast en trek eraan.
Ik wil zó graag weer mezelf zijn.
Mijn kracht voelen, mijn hart, mijn liefde kunnen geven.
De sprankeling in mijn ogen opmerken en weer zin hebben in het leven.
Wanneer ik maar even iets van dit alles binnen mij voel grijp ik het met beide handen vast en trek ik eraan.
Acceptatie.

Ik glijd af. Ik voel het.
Alleen meer gaan wandelen is niet voldoende.
Dansen weer terugbrengen in mijn leven is niet de oplossing.
Het lukt me niet alleen.
Het is te groot.

Gisteren startte ik met de eerste sessie van hypnotherapie.
We gaan opruimen. Er is veel meer op te ruimen dan ik dacht.
In de veiligheid van mijn dichte ogen bouwde ik een kast. Links zitten de lades. Ze zijn leeg.
Rechts een deur. Daar zit alles. Alles door elkaar. Het is een wirwar van ervaringen, teleurstellingen, gevechten, ballen hoog houden, kracht, liefde, overlevingsstrategieën en verlies.
Het is een vol kastje, maar puilt gelukkig niet uit en ik sluit de deur. De sleutel dicht bij me om wanneer ik er nog iets in wil doen te kunnen openen en om een volgende keer de wirwar te kunnen gaan ontrafelen, structureren en ordenen.
Alle grensoverschrijdende ervaringen, zoals dat zo mooi heet, zullen worden gepakt, bekeken, geliefkoosd en in één van de laatjes worden gedaan. Niet om ze weg te stoppen, maar om orde te scheppen in de leegte die ik voel. Leegte door chaos. Leegte door strijd.
Na het bouwen van het kastje begeleidt de therapeute me naar het strand, waar ik een eigen plekje zoek om te zitten. Er komen om de beurt drie dieren naar me toe om me te halen en mee te nemen de vrijheid in.
Het eerste dier is een dolfijn. Ik zit op zijn rug en we gaan de diepte van de zee in, waar ik langzaamaan de dolfijn wórd. Ik speel, duik en roteer om mijn as in de golven. Ik voel het water in snelheid langs mijn lichaam glijden en spring uit het water. 
Het tweede dier is een paard, een statige en mooie Fries. Eerst samen met hem en later als hem galoppeer ik over het strand en door de branding. Ik rol in het zand en voel mijn trotse kracht.
Het derde dier is een vogel. Ik mag mee op zijn rug om overal te kunnen komen waar ik maar wil om van bovenaf het overzicht scherp te kunnen zien.
Er dient zich een musje aan. 
Van alle vogels die er zijn komt het musje bij me. Geen grote roofvogel, waar ik uren naar kan kijken wanneer ze zweven en hangen in de hoge lucht. Geen zwaan, waar ik zo van houd, met zijn mooie grote slagen. Geen roodborstje, zwaluw of koolmeesje met hun prachtige tekening. Nee, een musje.
Ik moet lachen wanneer ik op zijn rug klim en zijn kleine snelle vleugeltjes mij rondbrengen over het eiland.

Te allen tijde, wanneer ik de behoefte voel, wanneer ik me alleen voel, me verdrietig voel, me leeg voel, me vol voel kan ik deze dieren vragen me mee te nemen. Er wordt niets opgelost, maar je kan terug naar je innerlijke rust.
Laatst zei ik tegen een dierbare dat een ieder ergens een plekje heeft binnen zichzelf waar altijd vrede, rust en harmonie heerst. Waar niemand ooit aan is gekomen en waar je eigen pure ik zich bevindt. Geen hoofd die afleidt, geen lichamelijke pijnen, geen benarde situaties die je van dat plekje weg kunnen houden en waar je altijd naar terug kan om je beschermd en veilig te voelen.
Wat fijn om met mensen te praten die dat begrijpen. Misschien nog zoeken naar dat plekje, maar wel begrijpen waarover je het hebt.
En wat schrijnend af en toe dat je het voor een ander altijd zo mooi kan vertellen, maar dat je vaak vergeet dat dat net zo goed voor jouzelf werkt.
Maar ja, ik geloof dat dat voor heel veel mensen zo gaat. 
Ik heb vanaf nu mijn drie dieren.

Na de sessie loop ik naar één van mijn favoriete plekken: de pier.
Rechts achter me het prachtige Groene Strand, links achter me de haven, de Brandaris en mijn kamertje.
Voor me de oneindigheid van het water.
Het veer komt net aan gevaren uit Harlingen en al toeterend koerst hij langs me heen.
Daar komen weer mensen aan. Mensen die hier wonen of gasten. Het blijft een mooi beeld.
Toet-Toet-Toet!
Het veer maakt enorme golven en ik dein met ze mee tot de zee weer glad is.
Bij het teruglopen zie ik het paaltje met het gedichtje. Een gedichtje voor iedereen die iemand mist. Maar nu is het gedichtje voor mij.

Joska, ik mis je.
Maar ook jij zit nu in het kastje. Naast al die andere dingen, die wachten om aangeraakt te worden en aandacht te krijgen. Ik hoef me niet schuldig te voelen dat jij op de grote hoop ligt. Ik weet dat je mij gunt dat er rust komt in mij en mijn leven. En ik weet dat je trots op me was. En dankbaar dat ik je moeder was. Hoezeer al die lijnen juist daarom zo ontzettend in een knoop kunnen raken, ben ik je enorm dankbaar dat je me dat mee hebt kunnen geven. Op zo'n jonge leeftijd. Wat een persoonlijkheid ben je toch.

 

En toen...

Vanochtend was ik vroeg wakker en ging ik naar beneden om in de keuken een kopje koffie te maken.
Met nog 11 personen in dit huis is de keuken vaak vol.
Nu was ik alleen en geloof het of niet: een musje vloog al kwetterend door het openstaande raam naar binnen.