Geleid door de vogels

Schreeuwend, huilend, helemaal overstuur loop ik over het brede strand.
Een jonge barman uit Schiedam is van het dak gesprongen.
Ik ken hem wel. Niet goed, maar wel als een vriendelijke jongen die altijd geïnteresseerd was hoe het met me ging.
Het is gelijk chaos in mijn systeem.
Flashbacks wisselen zich af met ervaringen uit mijn therapie in het heden.
In korte flitsen schieten beelden van Joska in alle leeftijden door mijn hoofd. Het kleine meiske, mijn kindje, op mijn schoot, wordt gevolgd door haar laatste gang in het station. De jonge daadkrachtige vrouw die ik zag op de beelden van de beveiliging, het vredige gezichtje van mijn dochter, opgebaard in mijn woonkamer. Mijn prinsesje zo mooi.
Paniek, pijn, verdriet, ongeloof, de ontastbare waarheid van het grote ‘nooit meer’.
Mijn hele zijn verwart de draden van de ouders van de jongen met de mijne.
Het moment dat zij het hoorden brengt me in een korte seconde naar mijn moment van horen in het verre Spanje. De volkomen onwaarschijnlijkheid van het gehoorde, van dat moment tot op het moment van nu deel ik in één klap met volslagen onbekenden.  
Weer een kind dat voor de dood koos.

Ik moet werken en verman me een aantal dagen, maar weet dat ik de stilte op moet zoeken om de draden weer te ontrafelen. En ook om te schreeuwen en hartstochtelijk te huilen.
Sinds ik begonnen ben met therapie op dit eiland ontrafel ik kluwen chaos om te bekijken en om het de aandacht te geven die het verdiend.
Ik volg hypnotherapie en de beelden brengen me naar de knelpunten binnen mezelf.
Vogels beginnen een terugkerend fenomeen te worden binnen en buiten de sessies. Erg apart om te ervaren, want ik ben nooit zo’n fan geweest van vogeltjes.
Sceptisch als ik altijd ben in ‘tekenen’ merk ik dat ik ook om zal moeten leren gaan met de weerstand die ik voel wanneer een teken zich aandient. Mijn mond valt in eerste instantie soms open van verbazing en de analyticus in mij weerlegt de ervaring meestal al snel.
Hoe belangrijk ís het eigenlijk of iets waar is of niet? Om de echtheid te onderzoeken? Waarom laat ik het niet gewoon mooi of opvallend of bijzonder zijn? Waarom niet gebleven bij de magie? Down to earth ben ik van mezelf toch wel.
Nou ja…. vogels dus.

Daags na de eerste sessie vloog er een musje binnen onze keuken in. Het musje dat mij de dag ervoor hoog boven had getild om het kwijtgeraakte overzicht te tonen. Ik mag altijd met hem mee.
Daags na de tweede sessie liep ik door de duinen en belde ik uitgebreid met Marijn. Op een gegeven moment valt me het vogeltje op dat al een tijdje voor me uit hipt. Het is geen musje, maar een soort spreeuw. Vergeef me mijn onkunde voor wat betreft vogeltjes. 
Het paadje waarop ik loop is smal, echt voor één persoon, kronkelt naar rechts en naar links, gaat omhoog en naar beneden. Na een paar minuten begint me op te vallen, dat het vogeltje nog steeds voor me uit hipt. Het kijkt steeds om of ik er nog ben, alsof het een hondje is die vraagt ‘kom je?’. Ik benoem het aan Marijn en mijn verbazing wordt groter en groter. Hij hipt ook zo netjes op het paadje. Normaal duurt zoiets nooit zo lang, toch? Dan vliegt zo’n beestje vanzelf weg? Misschien kan deze niet vliegen? Misschien wíl hij wel dat ik volg? Neee… dat kan niet! Maar wat apart dit! Vorige keer was er ook ineens een vogeltje en….
Ik blijf aan de telefoon en merk dat na tientallen meters het vogeltje het duingras in gaat, daar op een plekje gaat staan. Ik ben inmiddels met mijn aandacht bij mijn gesprek en loop door.
Thuis gekomen vind ik mezelf stom. Stom dat ik niet even heb opgehangen om te kijken wat er bij het vogeltje was of dat het misschien inderdaad geblesseerd was of…

De derde sessie begint.
Ik vertel over het vogeltje en dat ik mezelf stom vind dat ik er niets mee deed.
In de ontspanning waarin de therapeute mij brengt mag ik het vogeltje alsnog gaan volgen om te bekijken waarheen het me brengt.
Het leidt me dat gras in en stuurt me naar beneden. Ik land op een grasveldje van een vierkante meter en wacht.
En… daar is Joska.

In haar afscheidsbrief schreef ze dat we haar altijd mochten roepen wanneer we het moeilijk hadden. Ze zou er voor ons zijn. Onze beschermengel.
Ik heb altijd enorme weerstand gevoeld bij deze zin. Ik diende háár beschermengel te zijn. Niet andersom!
Een ouder mag zijn kind nooit belasten met zware emoties. Délen mag wel, maar belasten, zodat een kind zich verantwoordelijk gaat voelen voor het welbevinden van zijn of haar ouders, mag nóóit.
Mijn gemis en mijn roep om haar terug te willen loopt hierdoor tegen een enorme blokkade op. Het haar gunnen heeft tot nu toe altijd gewonnen van de pijn, die het met mij als moeder doet en zelfs nu, terwijl ze er niet meer is, weigert mijn zijn om dit in volle kracht te uiten, omdat ik mijn kind dan belast.
Ik denk aan de gesprekken met mijn andere kinderen en besef dat naarmate zij ouder worden er een andere verstandhouding ontstaat. Niet meer persé als moeder-kind, maar waar meer op gelijkwaardig niveau gecommuniceerd wordt.
Het zal veel ouders misschien niet lukken om hun kinderen te omarmen als zelfstandige volwassenen. En sommige kinderen zullen altijd op een bepaalde manier hulpbehoevend blijven. Maar mijn kinderen en ik hebben de afgelopen jaren ons best gedaan om eerlijk, oprecht en meer los van de ouder-kind-loyaliteit te komen, waardoor de gesprekken volwassen zijn geworden.

''Roep me wanneer je het moeilijk hebt en ik zal er zijn.''

Oude weerstand en nieuwe opluchting om deze zin raken totaal verward.
Ik ga Joska vragen om me aan de hand te nemen in haar groei naar een volwassen persoonlijkheid. Om ouder te worden dan 16. Om losser te komen van het gevoel dat ik haar niet mag belasten. Ik ga haar vragen om me mee te nemen naar haar leeftijd nu en te investeren in een meer gelijkwaardig contact.
Ze was altijd al een oude ziel, met een eigen (volwassen) kijk op de wereld en ik snak ernaar om af en toe weer eens met haar te kletsen, te filosoferen, te weten hoe ze iets vinden zal.
Ik ben totaal in de war, want de weg die ik dacht te moeten bewandelen, namelijk de acceptatie van haar dood en leven met de pijn, lijkt een onverwachte andere weg te mogen zijn.
Ik mag haar gaan benaderen als een levend onderdeel binnen mijn zijn.
Haar, zelfs nu ze dood is, benaderen als een levende entiteit.
Ik mag haar roepen als ik het moeilijk heb en zij zal er zijn.

Ik vraag mijn therapeute de sessie te stoppen. Ik moet bijkomen van wat er zich openbaarde. Ik heb ademruimte nodig om te beseffen dat Joska lijfelijk dan wel altijd 16 blijft, maar dat ik de ruimte mag opzoeken om met haar mee te groeien naar waar zij misschien allang is of was.
De therapeute vraagt of ik er ok mee ben als we deze sessie nu afronden en ik weet dat dat zo is. Het overviel me en verwart me en nu móet ik naar buiten.
Rennen in de regen en roepen. Keihard roepen dat ze terug moet komen.
Ik geef gehoor aan mijn behoefte en roep Joska keer op keer.

De ouders van de jongen schrijf ik een brief. Ik ken ze niet, maar ik wil ze laten weten dat ze me mogen contacten. Ik ben 2 jaar verder en weet wat ze doormaken en nog door moeten maken. Los van dat iedereen anders zal omgaan met een vergelijkbaar gemis, wil ik ze laten weten dat ik er ben.
Thuis gekomen zet ik, zonder bepaalde reden, de nummers op die Joska had uitgezocht voor haar uitvaart. Ik ben niet zo goed in het luisteren naar Engelse teksten van liedjes en zing vooral altijd de melodietjes mee. Zelfs deze nummertjes heb ik nooit ontcijferd.
Tot vandaag. Ik hoor in één van de nummers de zin ‘I’ll take care of you’, open hem in YouTube en lees met de tekst mee. Ik snap de tekst van de coupletten nog steeds niet helemaal, maar bij het refrein verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht, mijn hart wordt warm. Het liedje dat Joska heeft uitgezocht bevat de zin ‘I’ll take care of you… In a year of two’.
Dan doet het er toch niet meer toe of het waar is of niet? Dat is toch gewoon magie?

Het refrein wordt keer op keer herhaald aan het eind van het nummer. Ik vond dat altijd wat langdradig, maar nu luister ik elke herhaling met aandacht en gebruik het om te wennen aan de nieuwe weg die zich openbaarde.
Ik kijk naar de stilstaande foto op de achtergrond van de tekst en zie daar vogels in de zonnige hemel vliegen…

                                                                                         I'll take care of you