Met Terschellingse benen weer terug op Schiedamse grond.

 

                                              

                                                                                                                                                                                                                                                       

Jeetje, mijn laatste blog is van eind augustus….ruim 3 maanden geleden.

De periode daarna was steeds meer gericht op een duidelijk aankomend afscheid van Terschelling.
Het werd steeds vastomlijnder dat de laatste werkzaamheden voor Ieders Plak dit jaar, ook de laatste op dit eiland zouden worden voor mij. Het avontuur stopt.
Tenminste… hier op dit eiland.
Want het grootste goed dat ik hervonden heb, is dat ik het leven weer zie als een avontuur. Een avontuur dat juist níet stopt.
En dat ga ik weer aan, dichterbij Rob en mijn kinders.

Het schrijven van deze blog schoot er afgelopen maanden bij in.
En eigenlijk komt dat voornamelijk omdat ik me goed voelde.
Goed voelde ten opzichte van mijn beslissing van vorig jaar om hierheen te komen, goed voelde ten opzichte van mijn beslissing om er geen termijn aan te verbinden, goed voelde over het feit dat het eind van deze termijn zich als vanzelf openbaarde, waardoor ik ook weer weet dat ik erop kan vertrouwen dat dat nou eenmaal zo werkt bij mij. Antwoorden komen.
Het ging goed voelen om dit avontuur eind november af te gaan ronden met een feest op mijn verjaardag.
En gek genoeg neem ik voor het goed voelen niet de tijd te schrijven.
Nu, inmiddels weer in mijn huis in Schiedam, neem ik deze tijd wel, om ook deze blog af te ronden.

Liefde is...

November werd lastiger dan ik had verwacht.
Het naderende afscheid betekende ook het afronden van een heel belangrijke periode in mijn leven.
Een periode die voor het eerst in mijn leven echt helemaal voor mij alleen was.
Eenzaam, zeker. Confronterend, nogal. Nodig, absoluut. Goed, uiteindelijk.
Ik lees mijn blogs over en besef wat ik allemaal mee heb gemaakt en hoe groots en intens dat is geweest.
Van een aantal mensen kreeg ik te horen dat mijn gezicht zo anders is gaan staan en wanneer ik terugga in mijn blogs is ook voor mij die verandering zichtbaar en inhaleer ik letterlijk met een diepe ademhaling alle herinneringen in gevoel.
Een jaar geleden liep ik schreeuwend naar Joska door de duinen. Schrikkend van mijn eigen stem, maar zó nodig. Ik weet inderdaad nog goed hoe mijn gezicht toen stond. Krampachtig, hard, moe en moedeloos.
Ik ga nog verder terug naar de dagen eind juni 2020 toen ik hier alleen maar even op bezoek kwam om uit te waaien en biertjes te drinken. Ik kende Terschelling niet echt.
In die 2 dagen besloot ik naar het eiland te vertrekken. Dáár begon het.
En nu is Terschelling een heel ander fenomeen in mijn bestaan.
Zo bijzonder.
Maar hoewel de beslissing goed voelt, overvalt me met golfbewegingen het verdriet.
Ik ga nieuwe dierbaren achterlaten, mijn kleutertjes achterlaten, mijn dansdames achterlaten, deze manier van leven achterlaten.
Ik besef dat achterlaten nogal dramatisch klinkt; er zit tenslotte enkel een zee tussen hier en daar, maar alles en iedereen hier heeft te maken met het achterlaten van deze periode.
Dát is waarom het me zo raakt.
Ik zal bewust de tijd moeten nemen om alles zorgvuldig af te ronden.
Mensen en plekken te zien die belangrijk voor me waren.
Inhaleren.
Want ook al mag ik de aankomende woensdagen nog heen en weer voor een dansopdracht voor het VMBO (jeetje, wat tof!), de enkele reis op 1 december voelt toch echt wel als definitief.

Nog één keer een wandeling langs mijn favoriet: het Groene Strand

... richting de Brandaris

... naar het straatje waar ik woonde

Afscheidsbbq van Pension Holland, zonder Edje...
 

Afscheid van mijn kamertje.

Nog een favoriet: zitten op het uiteinde van de pier.

En het plekje van Sanna en mij.

Het afscheidsfeest op mijn verjaardag was fantastisch! Mensen van Terschelling en ‘van de wal’ bij elkaar. Twee werelden verenigt. Gedanst tot in de late uurtjes. Precies wat ik zo graag wilde. Met allemaal geliefden om me heen.

Inmiddels ben ik alweer anderhalve week in mijn oude vertrouwde huisje om te starten met het leggen van een nieuwe basis. Met andere benen in de Schiedamse grond.
Tranen maken weer plaats voor dankbaarheid.
Ik voel me warm en dankbaar over de liefde tussen Rob en mij. De liefde, die zo op afstand de kracht in het samenzijn heeft moeten opbrengen.
Ik voel me warm en dankbaar over nieuw verworven waardevolle contacten op het eiland. Contacten en vriendschappen, waar ik me in de toekomst compleet welkom bij kan voelen.
Ik voel me warm en dankbaar voor alles wat Joska me gegeven heeft dit jaar en vertrouw volledig op de toekomst.

Ik ben weer terug.
Figuurlijk en letterlijk.

Lieve allemaal, dank voor het lezen van mijn blogs en uiteraard meer voor al jullie steun in berichtjes, kaartjes, telefoontjes en stille woorden in knuffels dit afgelopen jaar.
Het deed me goed om te weten dat er aan mij en zeker ook aan Joska gedacht werd en het was echt fijn wanneer dat gedeeld werd met me.
In dat kader is er nog één ding wat me van het hart moet en wat ik jullie mee wil geven.

Ik heb met meerdere mensen gepraat over overleden dierbaren en mijn ervaring is dat het voor diegene fijn is wanneer er af en toe gevraagd wordt naar de weggevallen persoon. De meesten  (dus heus niet allemaal, maar ook dat kan je vragen) vinden het fijn om nog te praten over die dierbare, te horen dat er door anderen aan die dierbare gedacht wordt en ook om te praten over het proces. Het proces dat namelijk nooit eindigt.

Ik zeg dit niet persé voor mezelf, maar wanneer je iemand in je omgeving hebt, die rouwt en je wilt deze bijstaan, vraag er dan af en toe naar en wees niet bang iets open te rijten.

Het rouwproces, kent vele vormen en veel ontwikkelingen. Laat dat ook bestaan en wees niet bang voor de tranen van een ander. Tranen helen. En helen helpt. 

Dag Terschelling. Dank voor al.