2. OverZee

‘Het zullen verdrietige dagen zijn’, zegt een vriendin tegen me. Gek genoeg voel ik geen verdriet. Ik ga naar mijn kern en vraag wat ik dan voel. Pijn. Dat is er wel. Ik vind het interessant wat ik voel en ga eens zoeken op het internet. ‘Verdriet is een emotie om pijn te verzachten’ lees ik. Niet dat het er natuurlijk écht toe doet, maar door mijn jaar hier ben ik nou eenmaal nog dichter bij mijn gevoel terecht gekomen en wat ik nu voel is deze nuance. Ik voel pijn. Geen verdriet. 4 Augustus 2021. Precies 3 jaar geleden beleefde Joska haar laatste dag. Ik loop met haar mee die dag door naar haar paardje Bailey, terug naar huis, melig append met haar vriendengroep, filmpje kijkend met papa op de bank en de laatste knuffel voor het slapen gaan. Zij wist toen wat wij niet wisten en daar loop ik vanaf 4 augustus 2019 in mee. Onverwacht krijg ik een massage aangeboden door een pas ontmoette nieuwe bekende en door de sfeer die er hangt in de kamer en tussen ons, glijd ik in een ontspa...

’Zie je op tegen haar verjaardag?’, vroeg mijn vriendin die ver weg in Australië woont een paar weken terug. Het blijft fijn dat zo’n concrete vraag je uitnodigt om erover te praten. Ik zag er niet tegenop. Ik zie er nog steeds niet tegenop. Maar daar waar ik een week geleden nog lekker bezig was met alles wat ik moest doen, voelde ik gisteren de knoop in mijn buik die aan het ontstaan is. Precies een week en dan is ze jarig. Zou ze jarig zijn. Hoe zeg je dat eigenlijk? Het is pas haar derde verjaardag zonder haar. Op de vraag van mijn vriendin had ik dus ook niet zo’n pasklaar antwoord. Zoveel ervaring heb ik niet. Ik denk terug aan haar verjaardag van 2 jaar geleden. Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat dat nog zo heel kort geleden is. Het is pas twee jaar geleden dat we haar as uitstrooiden op de plek waar ze graag met Bailey was. Bailey is nu ook bij haar. Ik zie ze vaak samen. De bijeenkomst daarna was warm met mensen die belangrijk zijn geweest voor haar en voor ons toen. Vorig ...

Niets is zomaar. Ik geloof er in dat er dingen gebeuren die ‘zo moeten zijn’. Niet omdat alles uitgestippeld is en voorbestemd, of dat er maar één weg is en één moment, maar wel dat er op momenten in je leven woorden, situaties of personen op je pad komen die je kunnen helpen op een weg. Een nieuwe weg of de weg die je al was ingeslagen. Soms pik je die signalen niet op, soms valt ineens het kwartje. Terschelling is zo’n avontuur dat op mijn pad kwam en dat ik als kans gegrepen heb. Denk je nou echt dat mijn lang gekoesterde wens was om in mijn eentje op Terschelling te leven? Dat zou ik toch nooit zomaar doen? Op 28 juni 2020 opperde zich dit idee en op 30 juni 2020 zegde ik mijn baan in Rotterdam op. Gewoon, omdat ik tóen, op dat moment wist dat dát was wat ik moest doen. Ik denk in opties en deze optie was, zonder te weten waarheen het zou leiden, voor dat moment het beste. Hoe moeilijk ook. Ik denk dat het voor menigeen geldt dat kansen zich aanbieden, klein of groot, maar dat j...

Het schrijven van deze blog is in eerste instantie puur voor mezelf. Om al mijn gevoelens en ervaringen te kanaliseren en te structureren. Om mijn gedachten op een rij te krijgen in de wirwar die af en toe ontstaat en waardoor ik het soms gewoonweg niet meer zie of weet. En ook om terug te lezen waardoorheen ik eigenlijk ga. Ik lees de laatste woorden van mijn vorige blog en moet lachen van herkenning om mijn wispelturigheid. Ik snap zo goed dat mensen om me heen me soms niet kunnen volgen. ‘Jantje lacht, Jantje huilt’ is mij vaak gezegd met mijn gezicht dat de ene dag op zwaar onweer staat en de andere dag als een blakend zonnetje schijnt. Dit schrijven confronteert me met deze wisselingen. Ik vind het niet erg. Dat ben ik wel echt. Het is ook echt. Maar af en toe: je zal met mij moeten omgaan zeg! Haha! Ook het delen van al wat er door me heen gaat vind ik fijn, omdat ik dan toch het gevoel heb dat ik er niet helemaal alleen voor sta ofzo. Dat die kille inwendige pijnen af en toe iet...

Die Corona toch… Inhoudelijk ga ik me er niet over uit laten, maar dat het op persoonlijk vlak nogal wat consequenties heeft voor mijn leven is duidelijk. Vorig jaar ging ik door Corona naar Terschelling, half januari ging ik door Corona terug naar Schiedam. Tijdelijk, dat wel. Vorig jaar volle werkweken, vanaf november minder en minder tot stilstand. Met een huis met overwaarde en een bedrijf dat nagenoeg stil stond vanaf 2018 heb je op geen enkel potje recht. Vertrouwen dat er op Terschelling echt wel weer werk komt vond ik moeilijk te pakken, maar het is gebleken. De eerste week van maart ga ik terug en weer volop aan de slag. Vijf volle weken met mijn geliefden om me heen doet me goed. Vrienden op kúnnen zoeken is fijn. Even mensen om me heen die me gewoon kennen. Twijfel of ik terug zal gaan is er niet. Ik heb iets af te maken daar en dat gevoel volg ik. Een traan in mijn hart over het naderende afscheid bestaat naast een vreugdesprongetje om de mensen waarmee ik blijkbaar t...

Schreeuwend, huilend, helemaal overstuur loop ik over het brede strand. Een jonge barman uit Schiedam is van het dak gesprongen. Ik ken hem wel. Niet goed, maar wel als een vriendelijke jongen die altijd geïnteresseerd was hoe het met me ging. Het is gelijk chaos in mijn systeem. Flashbacks wisselen zich af met ervaringen uit mijn therapie in het heden. In korte flitsen schieten beelden van Joska in alle leeftijden door mijn hoofd. Het kleine meiske, mijn kindje, op mijn schoot, wordt gevolgd door haar laatste gang in het station. De jonge daadkrachtige vrouw die ik zag op de beelden van de beveiliging, het vredige gezichtje van mijn dochter, opgebaard in mijn woonkamer. Mijn prinsesje zo mooi. Paniek, pijn, verdriet, ongeloof, de ontastbare waarheid van het grote ‘nooit meer’. Mijn hele zijn verwart de draden van de ouders van de jongen met de mijne. Het moment dat zij het hoorden brengt me in een korte seconde naar mijn moment van horen in het verre Spanje. De volkomen onwaar...