Corona

Die Corona toch…
Inhoudelijk ga ik me er niet over uit laten, maar dat het op persoonlijk vlak nogal wat consequenties heeft voor mijn leven is duidelijk. Vorig jaar ging ik door Corona naar Terschelling, half januari ging ik door Corona terug naar Schiedam.
Tijdelijk, dat wel.

Vorig jaar volle werkweken, vanaf november minder en minder tot stilstand.
Met een huis met overwaarde en een bedrijf dat nagenoeg stil stond vanaf 2018 heb je op geen enkel potje recht. Vertrouwen dat er op Terschelling echt wel weer werk komt vond ik moeilijk te pakken, maar het is gebleken. De eerste week van maart ga ik terug en weer volop aan de slag.
Vijf volle weken met mijn geliefden om me heen doet me goed. Vrienden op kúnnen zoeken is fijn. Even mensen om me heen die me gewoon kennen.
Twijfel of ik terug zal gaan is er niet. Ik heb iets af te maken daar en dat gevoel volg ik.
Een traan in mijn hart over het naderende afscheid bestaat naast een vreugdesprongetje om de mensen waarmee ik blijkbaar tóch een band heb gekregen, weer te zien.
De nieuwsgierigheid van de volgende therapiesessie begint ook groter te worden. Ik heb er echt een tijdje over gedaan om aan het idee te wennen en rust te vinden in de nieuwe weg. Nu begint de nieuwsgierigheid te kriebelen.
Nog even…

‘Hoe gaat het met je boek?’
De vraag wordt me herhaaldelijk gesteld. Mijn boek ligt bij vriend Rob, de uitgever. De eerste commentaren zijn besproken en ik moet aan de slag. Het is anders, merk ik, dan het schrijven van deze blog. Ik herlees heus het geschrevene, maar deze woorden vloeien als vanzelf uit mijn vingers. Bij het schrijven van een boek dien je de lijnen in de gaten te houden. Het moet een samenhangend geheel zijn. Het moet te begrijpen zijn.
Mijn behoefte om andere personen buiten mijn verhaal te houden, omdat het nou eenmaal míjn ervaringen zijn en ik niemand voor het hoofd wil stoten, is moeilijker vol te houden wanneer je volledig wil zijn in informatie rondom het leven van Joska. Daardoor worden sommige dingen die ik schrijf moeilijker te begrijpen voor de lezer, die me níet kent.
Onzekerheid speelt op. Wie zit er sowieso te wachten op een verhaal van mij? Toen ik het nawoord schreef op de achttiende verjaardag van Joska, 30 mei 2020, wíst ik wel wat ik de wereld in wilde slingeren, maar inmiddels ben ik daar niet zo zeker meer over. Ik heb mijn boek geschreven en dat was goed. Blijkbaar zijn er mensen om me heen die er nieuwsgierig naar zijn, maar hoe concreet het worden zal….ik weet het niet meer.

                     

Bij Annetje, 2008.

Joska is deze weken op de achtergrond geraakt en het wordt tijd om haar weer aandacht te geven. Elk jaar ben ik met Leo en Jolanda op Lichtjesavond Pernis om een kaarsje aan te steken voor Jos. Deze mensen waren belangrijk voor haar en haar paardje Bailey en het is mooi dat zij opgenomen is in de herdenking van Pernis. Dit was háár wereld, dit waren háár mensen. Lichtjesavond was dit jaar online te volgen en ik merkte dat het weer tijd wordt om Joska aandacht te geven. Ik weet dat Joska geduld heeft en me deze weken gunt, maar ik zoek je weer op, hoor wijffie!

                                                         

                               

De dag van terugkeer is gekomen. Ik heb afgelopen weken veel liefde en plezier geïnhaleerd, lekker door Schiedam, Rotterdam en Dordrecht gefietst, constructieve gesprekken gehad met mijn geliefde over de toekomst, praktische zaken afgewerkt in huize Schiedam en met een nieuwsgierig hart vol warmte en vertrouwen stap ik in de trein.
Het gegeven dat deze reis op Terschelling voor mij en mij alleen is, dat ik deze reis moet maken én volbrengen om verder te kunnen in het leven staat als een paal boven water.
Wanneer die reis eindigt is niet bekend. Mijn gevoel zal me leiden en me dat moment aanreiken.
En in de tussentijd zal ik genieten. Ik voel dat de grootste strijd gestreden is, dat er een basis is gelegd voor het leven verder en dat ik mag genieten van alles wat er straks op me af komt.
Hoe ik de aankomende tijd mijn geld moet gaan verdienen is nu nog niet bekend, maar Terschelling schreeuwt om personeel, dus dat komt goed. Ik hóef nu geen weken van 60 uur meer te draaien, dus ik kan me de luxe permitteren om te kiezen wát ik zal gaan doen. De luxe om eindelijk ook het eiland te omarmen. Om niet alleen maar doelgericht bezig te zijn, maar te gaan erváren wat al die mensen vorig jaar tegen me zeiden ‘Aaaah! Gaaf! Zit je op Terschelling!!!’.
Ik voel me niet meer alleen en verlaten.
Ik zal stappen op de verschillende wegen die Terschelling mij biedt.
De vierde sessie hypnotherapie is zojuist vastgelegd.

Lieve mensen, ik ben er klaar voor.
De zon gaat weer schijnen!

Bruggedichten Rotterdam