Hart in de duinen

Daar zit ik.
'Ineens' op Terschelling.
OverZee.

Opnieuw voel ik de behoefte om te delen wat ik mee maak.
Ik zit in de duinen van Terschelling en voel mijn hart zich openen.
De laatste dagen worden me dezelfde vragen gesteld als bij de start van mijn vorige blog:
'Hoe gaat het met je? Hoe heb je het? Wat maak je mee?'
Dit keer is het iets heel anders dan waar mijn vorige blog over ging.
Maar ook nu pak ik mijn laptop en schrijf.
Hopelijk voel je de vrijheid die ik voel. De vrijheid die het leven je soms kan bieden als je de vrijheid maar pakt.
Ik weet als geen ander hoe het leven je diep de uitdagingen laat kennen.
En zelfs wanneer je denkt de ultieme uitdaging voor het opklimmen gehad te hebben, kan het nog dieper worden.

Het is januari 2020.
Eindelijk voelde ik wat ik lang niet gevoeld had: een enorme drive om wat van dit jaar echt weer wat te gaan maken.
Huiskamercafé Fluitekruid zou weer openen na de winterstop en ik zou daar samen met Froukje heerlijk veel gaan werken.
Zoals de meesten wel weten heeft Fluitekruid een groot aandeel gehad in het terugkeren van de glans in mijn ogen en de blijdschap in mijn hart.
Ik behaalde mijn diploma SVH, trots als ik was, en ik werd op de gemeentelijke vergunning gezet om 'alleen te mogen draaien'. Froukje en ik stonden klaar als een team.
Daarbij zou mijn oud-collega Hannah een koffie- en lunchzaak openen in het centrum van Dordrecht en ook daar zou ik mijn aandeel in krijgen.
Het stil zitten in de Griendheuvel was goed voor me geweest en nu ging ik vol enthousiasme en overgave een mooi nieuw jaar in! Ik had er zóveel zin in!!!

Toen kwam Corona…

Ik heb veel mensen horen zeggen dat de Corona-tijd hen iets moois had gegeven, namelijk een tijd van bezinning. Een tijd van reflectie op hun leven.
Voor mij werd deze tijd erg naar.
Details zal ik jullie besparen, maar ik vond het erg zwaar om wéér op te krabbelen. Waar moest ik nu dan weer positiviteit en kracht vandaan halen?! Ik had mijn portie toch al gehad?

Naast nog wat andere ingewikkeldheden en een maand zonder werk en zonder inkomsten kwam ik bij het sorteercentrum van de post terecht.
Sorteren vind ik heus leuk hoor, dat had ik al eerder ontdekt, maar er 5 dagen in de week afhankelijk van zijn is werkelijk dodelijk. Energie om daarnaast dan maar leuk massages of danslessen op te pakken had ik niet, dus de toekomst van 2020 zag ik vooral door een zwarte bril.

Een vriendin nodigde me uit om even uit te gaan waaien op Terschelling.
Na 2 dagen op dit prachtige eiland, met bos, duin, heide en natuurlijk strand tipte ze me dat er veel werk was te vinden hier en een plannetje schoot door me heen: als ik een slaapplek én werk vind vóór 1 juli dan zeg ik mijn postbaan op en ga ik mijn geld toch gewoon verdienen op Terschelling?
Het plannetje kreeg in no-time vorm en jawel:
Daar zit ik.
Ineens op Terschelling!

1 Augustus nam ik één van de laatste boten.
2 Augustus werd ik ingewerkt bij huiskamercafé Ieders Plak.
3 Augustus werkte ik er mijn eerste ochtend.

Het is nu avond en ik heb net een stukje langs de kust gefietst en heb gelegen in de duinen.
Ik ben totaal nog niet 'geland', maar merk wederom mijn behoefte om te delen en pak mijn laptop maar weer eens.
Misschien vind je het leuk om ook deze blog te volgen en ga je met mij mee OverZee!