De was en het kwartje

Niets is zomaar.
Ik geloof er in dat er dingen gebeuren die ‘zo moeten zijn’. Niet omdat alles uitgestippeld is en voorbestemd, of dat er maar één weg is en één moment, maar wel dat er op momenten in je leven woorden, situaties of personen op je pad komen die je kunnen helpen op een weg.
Een nieuwe weg of de weg die je al was ingeslagen.
Soms pik je die signalen niet op, soms valt ineens het kwartje.

Terschelling is zo’n avontuur dat op mijn pad kwam en dat ik als kans gegrepen heb. Denk je nou echt dat mijn lang gekoesterde wens was om in mijn eentje op Terschelling te leven? Dat zou ik toch nooit zomaar doen? Op 28 juni 2020 opperde zich dit idee en op 30 juni 2020 zegde ik mijn baan in Rotterdam op. Gewoon, omdat ik tóen, op dat moment wist dat dát was wat ik moest doen. Ik denk in opties en deze optie was, zonder te weten waarheen het zou leiden, voor dat moment het beste. Hoe moeilijk ook.
Ik denk dat het voor menigeen geldt dat kansen zich aanbieden, klein of groot, maar dat je ze moet zien en moet durven pakken. Het vasthouden aan de veiligheid van het bekende, ook al is dat soms echt niet goed voor je, is makkelijker. Het is eng om die veiligheid op te geven, om een stap te nemen naar het onbekende, maar wanneer je je op klein of groot niveau klem voelt zitten moet je mijn inziens wat dóen. Menig gesprek heb ik gevoerd met mensen die vastzitten in hun baan. Niet tevreden zijn, maar er niet uit durven stappen omdat er ‘brood op de plank’ moet komen. We zijn gewend aan onze financiële situatie en zien niet hoe we het dán moeten doen. Probeer te bekijken wat je écht nodig hebt aan financiën, het is vaak zoveel minder dan aan wat je gewend bent. Dus als je niet blij wordt van je werk, of van het vele werken, dóe er dan wat aan. Maak keuzes.
De mitsen en maren over geen keuzes hebben zie ik heus wel en snap ik, maar probeer ze te doorbreken. Men vindt mij soms ‘makkelijk praten’. Maar … als er iemand is die terecht is gekomen in een situatie waar het leven je verraste met iets dat je nooit bedacht zou kunnen hebben, dan ben ik dat wel. Ik weet als geen ander dat je soms geen keuze hebt. Maar gebruik het alsjeblieft niet als smoes om vast te blijven zitten in het oude patroon wanneer je er niet blij van wordt. Ook al is dat vertrouwd en daardoor veilig.
Het is soms eng om stappen te nemen, maar wees eerlijk tegen jezelf over je blokkades.
Het is jouw leven en jouw verantwoordelijkheid om je in dat leven zo vrij mogelijk te voelen.
Amen.

Na de sessie over het roze mannetje bleef ik onrustig. Ik weet inmiddels dat de dingen die op die stoel gebeuren een tijdje nodig hebben om te bezinken, om een plek in mijn systeem te veroveren, waar ik soms mee verder moet of wil en dat er soms ook ineens een kwartje valt.
De onrust liet ik met tegenzin toe. Ik vind het over het algemeen toch prettiger om me goed te voelen. Zéker na een sessie. Zéker in mijn ontwikkeling van een moeder die haar kind verloor. Ik wil nou eenmaal graag vérder.
Ik nam me voor om af en toe 'dan maar vriendjes te worden met het roze mannetje' en de weerstand toe te laten, maar feitelijk is dat een verstandelijke beslissing. Ik wéét wel dat de verdrietige of opstandige momenten, uren of dagen er bij horen, maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet voelen. Angst dat het niet bij dagen blijft, maar dat ik me weer voor langere periode down voel is daarbij ook aanwezig. Dat wil ik echt niet meer...
Dit keer duurde het niet lang voordat er iets gebeurde waar ik ontroerd verrast over was.
Het moet écht zo zijn.

Op vrijdagen geef ik op Terschelling dansles aan tieners. Door Corona was dat een tijdje stil komen te liggen, maar inmiddels zijn de lessen weer opgepakt. Buiten.
Heerlijk vind ik het om buiten op een open veld met luide muziek een groep tieners aan het dansen te krijgen. Ik ben zo blij dat mijn danshart het weer doet en dat de creativiteit weer grotendeels is terug gekomen in mijn leven. Dat had ik 2 jaar geleden niet gedacht.
Maar vandaag zit het roze mannetje me in de weg. Ik ga met mijn ochtendkoffie in de tuin zitten van ons vol bewoonde pension om te wachten tot mijn weerzin verandert in zin.
Er loopt een vrouw de keuken in. Ze stopt een wasje in de wasmachine en stelt zich voor. Het is een nieuwe bewoonster. Ze is Hongaarse van oorsprong en woont sinds 2 weken op het eiland bij ons. Met mijn kwart Hongaarse bloed hebben we gelijk een connectie en in korte tijd komen er veel verschillende onderwerpen aan bod. Zowel zij als ik gaan snel de diepte in bij gesprekken en het onvermijdelijke onderwerp ‘kinderen’ komt aan bod.
Ik vertel over Joska.
Soms is dat moeilijk, omdat gesprekken dan gelijk veranderen. Mensen weten niet altijd hoe ze met de informatie om moeten gaan en daar waar ik altijd open ben in alles wat ik vertel heb ik er afgelopen jaar ook al een bescheiden keer voor gekozen om te zeggen dat ik 2 kinderen heb. En dat wringt enorm kan ik je zeggen.
Nu vertel ik uitgebreid over mijn mooie dochter en voel ik altijd weer de trotsheid om haar sterke karakter en mijn warmte rond alle herinneringen. Zeker die van de laatste maanden van haar leven, waar ik zoveel met haar heb gedaan en gepraat. Ik blijf dankbaar dat ik daar destijds de tijd voor vrijgemaakt heb.
Mijn nieuwe huisgenoot schrikt wel, maar ze schrikt niet af.
‘Het gaat er uiteindelijk om hoe jij hiermee omgaat.’, zegt ze. ‘Joska zit in jouw daden.’
En bij die zin valt het kwartje.
In één zware val valt het kwartje op zijn plek.
Ik moet enorm huilen. Ja, dáár gaat het om: Joska zit in mijn daden!
Vanmiddag moet ik dansles geven en Joska danst met mij mee.
Ik ben nog aan het bijkomen van de zwaarte van het kwartje en de lichtheid die dat met zich meebrengt, maar het gesprek gaat verder. De huisgenoot zegt nog iets over het labelen van gevoelens. Wij, in algemene zin, hebben het vaak over negatieve gevoelens en positieve gevoelens en zij benadrukt dat dat feitelijk labels zijn. Wanneer je gevoelens gewoon gevoelens laat zijn horen ze er bij. Zonder oordeel. Zonder ze positief of negatief te maken. Ze zíjn gewoon. Ook aan die woorden moet ik vaak denken de afgelopen weken.

Na de koffie ga ik naar mijn kamertje en kijk naar de grote foto van Joska aan de muur.
Ik besluit dat een gerichte meditatie nu wel gaat ‘lukken’ en trek een engelenkaart. Op de kaart die ik trek zwemt een vrouw vanuit diepere wateren naar boven. Ik glimlach omdat het precies hetzelfde beeld is dat ik vorige sessie zag: Joska die vanuit de diepte van de zee naar mijn grasveldje zwom.
Voor het eerst sinds heugenis lukt het me om mezelf in ontspanning te krijgen, zonder de onrust van het al dan niet lukken van de meditatie. Ik voel de trekkracht van het roze mannetje bij mijn buik en knip de lijnen die mij met hem verbinden door. Hij dwarrelt weg de ruimte in en nu ik dit schrijf, 3 weken later, is het roze mannetje nog altijd los van mij. Ik zie hem nog wel, maar hij zit niet op mijn schouder en trekt niet aan mijn buik. Hij is er. Zonder oordeel.

Na de meditatie is het tijd om de dansles van deze avond voor te bereiden.
Heel anders dan voor mijn koffie van deze ochtend sta ik met beide benen op de grond.
Ik vraag Joska mij haar hand te geven en zeg tegen haar ‘Kóm wijffie, we gaan samen dánsen!’
En ze is niet meer dat kleine meisje van een paar weken geleden.
Ze is niet meer dat kleine meisje van een paar sessies geleden.
Ze is niet meer de dochter die ik moet beschermen en waarbij ik mijn verdriet over mijn gemis niet kwijt kan.
Ze is de volwassen Joska, die mij helpt, waarmee ik hand in hand op het veld sta en waarmee ik samen dáns.

Sommige dingen in het leven móeten zo zijn.
Dankjewel, lieve nieuwe huisgenoot, dat je op die vrijdagochtend je wasje ging doen.