Het roze mannetje

Het schrijven van deze blog is in eerste instantie puur voor mezelf. Om al mijn gevoelens en ervaringen te kanaliseren en te structureren. Om mijn gedachten op een rij te krijgen in de wirwar die af en toe ontstaat en waardoor ik het soms gewoonweg niet meer zie of weet. En ook om terug te lezen waardoorheen ik eigenlijk ga. Ik lees de laatste woorden van mijn vorige blog en moet lachen van herkenning om mijn wispelturigheid. Ik snap zo goed dat mensen om me heen me soms niet kunnen volgen. ‘Jantje lacht, Jantje huilt’ is mij vaak gezegd met mijn gezicht dat de ene dag op zwaar onweer staat en de andere dag als een blakend zonnetje schijnt. Dit schrijven confronteert me met deze wisselingen. Ik vind het niet erg. Dat ben ik wel echt. Het is ook echt. Maar af en toe: je zal met mij moeten omgaan zeg! Haha! Ook het delen van al wat er door me heen gaat vind ik fijn, omdat ik dan toch het gevoel heb dat ik er niet helemaal alleen voor sta ofzo. Dat die kille inwendige pijnen af en toe iet...