Clichés. Gewoon naar waar.
Ik houd niet van clichés, maar ze zijn vaak naar gewoon waar. Na de euforie van de stap die ik had gezet, het genot van Jarno en zijn vriendin Fiorella om me heen kwam de werkelijkheid zich aandienen: je neemt je ziel sowieso mee. Echt wég zijn van alles is een opdracht voor je interne reiziger. Mijn besluit om te gaan werken op Terschelling is natuurlijk niet geboren vanuit een lang gekoesterde wens, maar uit de uitzichtloze, negatieve spiraal waarin ik zat op divers vlak. Hoe ik nu dan weer verder moest was iets wat me in de lente erg bezig hield. Erop vertrouwen dat het antwoord zich als vanzelf zou aanbieden, zoals dat eigenlijk altijd gaat in mijn leven was lastig. Het vertrouwen pakt meer en meer in mijn leven het geduld bij de hand, maar dit keer wilde geduld hard vooruit en verloor telkens het vertrouwen uit het oog. En toch… weer… in die 2 dagen eind juli gewoonweg wéten dat ik dit moet doen, werk én een slaapplek vinden op een eiland waar inderdaad erg veel werk is, ook...